“Door een onfortuinlijk skiongeluk brak ik in 2019 mijn nek, met als gevolg een partiële dwarslaesie. Na een langdurige intense revalidatie periode kwam ik op een niveau dat ik gelukkig weer meer aan het “echte” leven kon deelnemen. We zijn nu echter wel 3 jaar verder, een periode waarin ik heftig geconfronteerd werd met mezelf, mijn lijf en mijn omgeving.”

“In de herstelperiode ontdekte ik hetgeen wat echt belangrijk is en waar het werkelijk om draait. Ik ben de mensen die me in deze periode (waaronder mijn vrouw) op elke manier gesteund hebben heel dankbaar, omdat ze in mij zijn blijven geloven. Tijdens mijn herstel werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt, hetgeen ik voor mijn ongeluk als vanzelfsprekend zag bleek ineens niet zo vanzelfsprekend te zijn. Met betrekking tot werk, (wat erg belangrijk voor me is); kan ik het werk nog wel doen wat ik voorheen deed, wil ik het nog wel, wat kan ik überhaupt nog en wat maakt me gelukkig? Voorbeelden van vragen die toen speelden.

Gelukkig heb ik vanuit nature veel energie en vechtlust en dat heb ik gelukkig in kunnen zetten voor mijn herstel. En uiteindelijk het vinden van passend werk. Dit proces ging gepaard met veel confrontatie met mijn ongeduld, met vallen en opstaan. Maar uiteindelijk ging het gelukkig steeds beter met me.

De vragen die bij me opkwamen herkende ik vanuit het verleden, als ik op een belangrijke “T splitsing” stond. Bijvoorbeeld een keuze maken voor een nieuwe baan, maakte ik op basis onbelangrijke zaken een keuze. Dat besef ik me nu achteraf. Op dat moment was vooral van belang dat ik in het zadel bleef. Of het een goed zadel was of met welk paard ik de reis maakte, dat boeide me toen niet. Snel en zo comfortabel mogelijk van A naar B en door. Vooral niet bij mezelf stilstaan. Want dat was zonde van mijn tijd, te veel nadenken.

Past het werk eigenlijk wel bij me, word ik er wel blij van? Krijg ik er energie van of kost het me energie? Dat soort vragen negeerde ik dus. Als ik maar door kon blijven gaan met werk en mijn manier van leven. Ongeduld om hierin stil te blijven staan speelde een grote rol.

Nu zorgde het ongeluk er echter voor dat ik wel na moest gaan nadenken. Wat wil ik, wat kan ik en waar word ik een blijer mens van? De vragen die ertoe doen.

Senter heeft speciaal voor mij een programma ontworpen, waarbij ik gedoseerd stap voor stap ervaringen opdeed die mijn zelfinzicht verhoogde. Wie ben ik qua persoonlijkheid? Wat zijn mijn drijfveren, wat kan ik van nature goed? Wat wil ik nou echt? Toen ik er uiteindelijk achter kwam welk werk echt bij me past, was het meteen raak. Ik heb nu inzicht in mijn persoonlijke eigenschappen en talenten en zet ze mijn baan als Adviseur in.”